IK EN FOTOGRAFIE

M’n interesse in het maken van foto’s startte vlak voordat ik voor mijn vierde verjaardag een Juka D.R.P. camera kreeg. Op zonnige zondagen trokken m’n vader en ik er wandelend op uit in onze geboorteplaats of in het Limburgs heuvelland. Op zoek naar mooie lijnen en mooie perspectieven.

Pas veel later kreeg ik de theorie achter de fotografie in de gaten. M’n vader vertelde en leerde me er alles over, bijvoorbeeld over het concept van de ‘automatische parallax opheffing’, een nieuwigheidje binnen de fotografie en toegepast op de Fujica SE 35 Rangefinder.

Fotografie was een leuke maar dure hobby, ontdekte ik. En zo wisselde ik de foto’s in voor dia’s maar ook dat bracht niet altijd voldoening; op een of andere manier kregen de Fuji dia’s een blauwe zweem en die van Kodak werden zelfs oranje. Het telkens opstellen van een scherm en de projector was ook altijd een gedoe, vooral met visite als je alles juist wilde tonen.

Mijn toenmalige camera, een Praktica Super TL 1000 maakte het geluid van een dichtslaande deur van een Škoda of een Lada. Vreselijk, dus ik deed hem van de hand.

Met m’n nieuwe Canon AV-1 begon ik zwart/wit foto’s te maken. Op zolder lag nog wat apparatuur en spullen van m’n vader waar ik de rolletjes en foto’s mee kon ontwikkelen, afdrukken en ontwikkelen. De hulp van een vriend kwam als geroepen; hij beschikte over een donkere kamer.

Na een lange periode van helemaal geen foto’s meer maken, stapte ik in het digitale tijdperk met een Nikon Coolpix. Dat was een leuk begin maar de echte stimulans kwam met de opvolger, een Canon IXUS. Een geluk bij een ongeluk want de Nikon ging stuk, nog in z’n garantieperiode …. Terug naar Canon!

Desalniettemin miste ik het zelf kunnen bepalen van de instellingen, zoals ik gewend was geraakt in de analoge periode. Na een kort uitstapje met de Canon 600D kwam ik uit op de huidige 80D.

Als jonge fotograaf leerde ik naar symmetrie te kijken en deed ik mijn vaders beweging na wanneer hij met z’n vingers en duimen een frame nabootste. Ik kreeg ervaring in het wachten op het moment, vooral wanneer mensen voortdurend in je beeld lopen.

Tegenwoordig kan iedereen foto’s maken. In een mum van tijd worden schitterende kiekjes geschoten en bijna elk effect kan na-ge-app-t worden. Het internet staat er vol van, van profielfoto tot nachtopnames. Ik gebruik dergelijke apps ook hoor; Snapseed en Photoshop zijn voor mij de beste om mee te werken. (‘Iedereen kan foto’s maken’ is eigenlijk niet de juiste verwoording. Feitelijk is het de camera of veelal de smartphone die het kan …)

Maar goed, compositie blijft belangrijk en strepen en lijnen blijven altijd iets magisch toevoegen aan het beeld dat je maakt, vooral als ze samenkomen in de hoek van de foto. Ik leerde het te bekijken van verschillende kanten maar zoals ik al elders op de website vertel: ik zie de dingen niet zoals ze zijn, ik zie ze zoals ikzelf ben. Daar is over na te denken.

Roberto Cristofoli