Lust for life – ‘Best punks come from Liverpool’
Toen ik Ian Parker letterlijk tegen het lijf liep, het was erg druk op de Camden Lock Market, schrok ik van zijn eerste reactie. Hij keek me strak aan en zei geen woord. Dat kijken alleen al ….
Een ‘sorry’ van mijn kant ontaardde echter in een spraakwaterval die ik niet verwachtte. We kwamen te praten over de eind jaren 70 – begin jaren 80 en over de bloeiperiode van de punk. Hoe kon het ook anders. Een paar rockbands hadden we zelfs allebei live gezien. Hij in Liverpool, ik in Sittard. In die tijd luisterde hij, net als ik veel naar The Cure en The Clash. Namen als The Sex Pistols, Iggy Pop en The Stranglers mochten natuurlijk ook niet ontbreken. Feitelijk was deze kortstondige ontmoeting van nog geen 15 minuten een opfrismoment van iets dat zich net meer dan 40 jaar geleden afspeelde.
Ik werd me bewust van hoe bevooroordeeld ik was door alleen maar af te gaan op zijn uiterlijk, zijn hanenkam. Aanvankelijk dacht ik de volle laag te krijgen. Echter, de vriendelijke en zachtaardige tweede indruk die Ian bij me achterliet en de foto’s die hij met trots van zich liet maken, leverde een met recht ‘Best punks come from Liverpool’ op. Dit waren zijn woorden en Ian heeft daarmee de titel gegeven aan z’n eigen portret.
Camden – London, 2014
Combative – Aiman, the Piccadilly remonstrant
Plaats: een van de bekendste plekken ter wereld; Piccadilly Circus, Londen. Situatie: de man op deze foto had een tekstbord bij zich en zat er naast.
Over hoe ik aangetrokken word door de tekst op het kartonnen bord dat meer vragen oproept dan antwoorden geeft. En daarmee mijn innerlijke drang om in gesprek te gaan met de mens achter het gezicht.
Aiman leefde overdag op straat en tegen de avond begaf hij zich naar de opvang in de nabijheid. Ooit verliet hij met z’n gezin de Verenigde Emiraten omdat hij, naar eigen zeggen, z’n geloof niet mocht belijden. Als aanhanger van het Christendom ondervond zijn gezin telkens moeilijkheden en omdat hij de Engelse taal beheerste, koos hij voor de UK, het Verenigd Koninkrijk. Hoe moeilijk kunnen keuzes zijn als je niet weet hoe je leven er op ‘a better place’ uit komt te zien? De vraag is bijna retorisch wanneer je als fotograaf getuige wordt van zijn stukje vrijheid op Piccadilly Circus.
London, 2014
Beggars banquet
Schuin tegenover Teez Lounge vinden we de Ekhaya Store op de Native Yard 115 (NY115), een zijstraat van de Klipfontein Road in de Gugulethu Township. De naam is een samentrekking van igugu lethu, wat in het Xhosa ‘onze trots’ betekent.
Wachtend op een geschikt plekje in het restaurant, sta ik wat rond te kijken. Er komt van alles voorbij; brommertjes met achterop provisorisch vastgebonden regentonnen, een groep schoolkinderen die bij je blijven staan en met je willen kletsen. Wanneer je daarna vraagt of ze met je op de foto willen, staan ze al naast je en pakken je vast.
Het restaurant zelf werkte destijds als een magneet. Befaamd onder de naam Mzoli’s kwamen er in het weekend wel 30.000 bezoekers af op de vleesmarkt die overging in een feest met ‘braai’d meat’ en muziek. Werkte, want nadat het geruime tijd gesloten was vanwege de combi tussen veiligheid, de economische toestand in het land en uiteraard de pandemie, is het overgegaan in Teez Lounge bar and restaurant, nog steeds verbonden aan de butchery.
Terug naar de foto. Tegen het muurtje van de Store zat een zwerver die in de tussentijd visite kreeg van een andere zwerver. Mens zijn …. al heeft de zwerver bijna niets, hij kon het niet over z’n hart verkrijgen de hond zonder iets weg te sturen.
Het moment speelde zich af in een ‘blink of an eye’. En ik was blij er getuige van te mogen zijn.
